XXIX Zlot Przodowników Turystyki
Górskiej PTTK Ziemi Wielkopolskiej
W dniach 18 – 22 czerwca 2003 roku na terenie Orlických hor (Republika Czeska) odbył się kolejny Zlot Przodowników Turystyki Górskiej Ziemi Wielkopolskiej, w którym uczestniczyło 39 osób[*].
Uczestnicy zlotu byli
przyjmowani przez organizatorów w środę 18 czerwca w
godzinach popołudniowych w schronisku Masaryková chata na
Šerlichu (1027 m n.p.m.). W recepcji zlotu wydano przybyłym
znaczki wraz ze szczegółowym opisem wycieczek i
materiałami informacyjnymi o terenie zlotu zebranymi przez
Wojciecha Stankiewicza, prezesa Wielkopolskiego Klubu Przodowników
Turystyki Górskiej,
oprawionymi w formie książki. Już w dniu dojazdu część
uczestników udała się na krótki spacer po okolicy.
Wieczorem w sali jadalnej schroniska nastąpiło oficjalne
otwarcie imprezy, w którym uczestniczyli zaproszeni goście,
a wśród nich Helmut Dohnálek, sekretarz czeskiej strony
przygranicznego Euroregionu Glacensis.
Pierwszy dzień zlotu rozpoczął się od przejazdu do
Dobrošova i zwiedzenia czechosłowackich umocnień
granicznych z lat 1935 – 1938. Rejon zlotu wybrano
nieprzypadkowo. To jeden z głównych (jeżeli nie
najważniejszych) elementów krajoznawczych tego terenu.
Młode państwo czechosłowackie znaczną część swego
budżetu przeznaczyło na cele obrony zagrożonej
niepodległości i budowę fortyfikacji porównywalnych z
"Linią Maginota". Zwiedzając schrony bojowe i
działobitnie przypomnieliśmy ich budowniczych stosujących
nowatorskie, jak na owe czasy, rozwiązania techniczne i o
odczuciach żolnierzy, którym zakazano bronić granic swojej
ojczyzny. Stąd widok schronu bojowego "Březinka"
przyjęto jako centralny motyw znaczka zlotowego.
Pamiątkowa fotografia uczestników zlotu na punkcie widokowym koło Dobrošova
Zwiedzanie fortyfikacji
połączono z przejściem pieszym szlakami turystycznymi do
schroniska Jirásková chata i przez rezerwat florystyczny do
osady o nazwie Peklo.
Drugi dzień zlotu rozpoczął się od dojazdu do Nového
Města nad Metují i zwiedzenia zamku i zabytków miasta.
Następnie zwiedzono drewniany kościółek z XVI wieku z
dzwonnicą datowaną na XIV wiek w pobliskim Slavoňově,
najstarszy tego typu zabytek w Czechach, przypominający
szczególnie charakterem wnętrza drewniany kościół w
wielkopolskim Tarnowie Pałuckim.
Wnętrze zabytkowego drewnianego kościółka w Slavoňově
Dalej trasa przejazdu wiodła przez owiane legendami miejsce pielgrzymkowe zwane "Rokole". Zwiedzono tam interesującą drewnianą Loretę z obrazami siedmiu boleści N.M. Panny i pseudogotycki kościółek oraz ugaszono pragnienie wodą z wypływającego poniżej kapliczki źródełka. Po południu odbyła się wycieczka piesza na najwyższy szczyt Gór Orlickich – Velká Deštna, co zajęło ponad trzy godziny wędrówki. Widoki na trasie były wspaniałe, co pozwoliło nasycić oczy spragnionym rozległych górskich krajobrazów uczestnikom wędrówki, zmęczonym wcześniejszym oglądaniem zabytków.
Na wierzchołku Velkéj Deštnéj
Dzień trzeci rozpoczął się od zwiedzenia renesansowego Zamku Častolovice wraz z przyległym parkiem w stylu angielskim. Następnie uczestnicy zlotu przejechali do osady Panské Pole – Hanička w pobliżu miasta Rokytnice v Orlických horách i zwiedzili kilka obiektów fortyfikacji, w tym część podziemną artyleryjskiej twierdzy zaadoptowanej w latach powojennych dla celów militarnych, m.in od 1975 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych rozpoczęło prace zmierzające do urządzenia w podziemiach tej twierdzy schronu spełniającego wymagania "zimnej wojny". W 1995 r. obiekt został sprzedany i przekazany miastu Rokytnice z przeznaczeniem na muzeum.
Jeden z podziemnych korytarzy grupy warownej Hanička
Kolejnym punktem programu
był przejazd do chaty "Čihák" i piesza
wędrówka częściowo ścieżką dydaktyczną i szlakiem
turystycznym wzdłuż przełomowego odcinka Dzikiej Orlicy,
zwanego Zemská brána. Jest to dolina tworząca na
długości kilku kilometrów rezerwat przyrody o powierzchni
88,2 ha i tej samej nazwie. Zlot uroczyście zakończono w
niedzielę po śniadaniu w sali jadalnej Masarykovej chaty,
skąd uczestnicy rozjechali się do domów. Ponieważ dobra
pogoda towarzyszyła imprezie także w ostatnim dniu,
część uczestników wybrała się jeszcze na wędrówkę
pieszą przez góry.
Orlické hory - Góry Orlickie |
Orlické hory - Góry Orlickie są
bliźniaczym pasmem Gór Bystrzyckich. Położone równolegle
do nich, bardziej na zachód, oddzielone są doliną Dzikiej
Orlicy i górnym biegiem Bystrzycy Dusznickiej.
Dzikie, prawie w całości zalesione, tworzą wyraźny
górski grzbiet o spadzistych stokach w kierunku północno
– wschodnim i wyrównanej grani przebiegającej na
wysokości ok. 1000 m n.p.m., nad którą wznoszą się
kopulaste kulminacje szczytów. Łagodne zbocza pokrywają
łąki górskie, wyżej porasta las świerkowy. Z ich
35-kilometrowego grzbietu do Polski należy tylko 33 z 450 km2
całkowitej powierzchni Gór Orlickich. Jest to zaledwie
skrawek: od przełęczy Polskie Wrota (660 m n.p.m.) po stoki
Maléj Destnéj (1082 m n.p.m.) nad Zieleńcem. W budowie
geologicznej występują granitognejsy, gnejsy i łupki
krystaliczne, a w północnym skłonie granity. Te odporne
skały są przyczyną słabego rozczłonkowania przez doliny
oraz masywnego wyglądu gór.
Najwyższym szczytem Orlickych hor jest Velká Deštna (1115
m n.p.m.), zaś dla polskiej strony gór graniczna Orlica
(1084 m n.p.m.). Tu na spłaszczeniu stokowym na wysokości
900-980 m n.p.m. leży jedna z najwyżej położonych
miejscowości w Polsce – Zieleniec, górska wieś
(przyłączona do Dusznik Zdroju), stacja klimatyczna i znany
ośrodek narciarski. Powyżej wsi, na wysokości schroniska
Masaryková chata, znajduje się graniczne przejście dla
ruchu turystycznego, umożliwiające wędrówki na czeską
stronę i poznanie całości tego najwyższego pasma Sudetów
Środkowych.
Tekst i zdjęcia: Lech Rugała [góra]